Połączenia owijane powstają poprzez nawinięcie kilku zwojów naprężonego drutu, tj. przewodu jednożyłowego, wokół wysokiego metalowego kołka (szpilki). Kołek ten, o przekroju ok. 1 x 1 mm, posiada ostre krawędzie i może być elementem panelu montażowego lub stanowić część specjalnego złącza przeznaczonego do owijania.
Utworzone połączenia elektryczne podobne są do połączeń powstających przy silnym skręceniu szczypcami dwóch drutów, stosowanych od lat przez elektryków do wykonywania połączeń w instalacjach sieciowych.
Podczas owijania krawędzie kołka przebijają powierzchnię drutu, dzięki czemu metale obu części zagłębiają się w sobie i uzyskują kontakt dyfuzyjny. Połączenia owijane wykazują dużą odporność mechaniczną i trwałość elektryczną.
Stosowane są w urządzeniach:
Owijanie uważane jest za pewniejsze od lutowania, ponieważ, przy wykorzystaniu specjalnych narzędzi, nie ma zagrożenia że powstaną zimne luty lub elementy składowe urządzenia i styku ulegną przegrzaniu podczas łączenia.
Wykonanie połączenia owijanego nie jest trudne. Na rynku dostępne są specjalne przyrządy ułatwiające to zadanie, zarówno ręczne - wyglądające jak wkrętak, jak i automatyczne – narzędzia przypominające kształtem pistolety (elektryczne, pneumatyczne).
Połączenia owijane można naprawiać poprzez odwinięcie i ponowne nawinięcie przewodu. Jeśli drut stanie się chropowaty, możliwa jest jego wymiana lub skrócenie o zużyty odcinek.
Wadą połączeń owijanych jest ograniczony zakres stosowania.
Tę metodę można stosować tylko dla przewodów jednożyłowych o średnicy od 0,25 do 1 mm z kołkami montażowymi. Konieczne jest też dopasowanie końcówek owijarki do wielkości kołków i średnicy drutów.
Co więcej, nie można łączyć ze sobą przewodów o różnej budowie. Połączenie może pracować do ok. 70oC, natomiast powyżej tej temperatury następuje spadek trwałości kontaktu.
Ze względu na niewielką średnicę drutu, połączenia owijane nadają się wyłącznie do łączenia obwodów małej mocy.