Przewody instalacyjne używane są do wykonywania instalacji zasilających z sieci energetycznej. Kable do montażu wewnątrz budynków mają żyły miedziane, rzadziej aluminiowe, o przekrojach w zakresie 0,5-300 mm².
Produkowane są na napięcia znamionowe:
Przewody instalacyjne zawierają żyły, mające postać drutów lub linek. Każda z nich jest osobno izolowana, a całość pokryta dodatkowo powłoką ochronną z gumy, winylu lub PCV. Przewody instalacyjne przeznaczone do montażu na stałe mają żyły z drutu, z kolei do odbiorników ruchomych produkowane są z wielodrutowej linki. Przewody instalacyjne mogą być płaskie lub okrągłe.
W przewodach instalacyjnych występuje duża standaryzacja dostępnych wykonań, materiałów, oznaczeń, a nawet kolorów izolacji.
Ich symbole składają się z kilku liter i cyfr opisujących:
Cyfry określają dopuszczalne napięcie oraz liczbę i przekroje żył.
H05V-K oznacza:
H – typ zharmonizowany,
05 – napięcie znamionowe 300/500 V,
V – materiał izolacji zewnętrznej: polichlorek winylu (PVC),
K – budowa żyły: wielodrutowa giętka, do układania na stałe (kl.5).
Spotyka się również specyficzne oznaczenia producentów.
Normy definiują także kolory izolacji poszczególnych żył, np. przewód PE jest zawsze żółtozielony, a neutralny jest niebieski.
Normalizacja zapewnia możliwość zamiennego użycia innego przewodu, od innego dostawcy, o ile będzie miał takie same oznaczenia.
Szczegółowy i rozbudowany system oznaczeń wynika z dużej różnorodności (kilkadziesiąt typów) przewodów do instalacji elektrycznych funkcjonujących na rynku, wytwarzanych przez różne firmy.
Przewody instalacyjne są często instalowane i używane przez osoby o niskiej świadomości zagrożeń związanych z ich nieprawidłowym zastosowaniem. Bezpieczeństwo użytkowania instalacji elektrycznych, a więc ochronę przed porażeniem i zapaleniem oraz długoterminową trwałość zapewniają rozbudowane przepisy i normy definiujące, jakie przewody gdzie można użyć.